Ik blijk een onvermoed talent te bezitten: ik ben namelijk magisch! Wie had dat gedacht!
Dingen die spoorloos zijn verdwenen, duiken miraculeus op als ik kom kijken. Neem nou zo'n pot Koeleman appelmoes. Die potten vinden het leuk om zich onzichtbaar te maken, dus als Floris de appelmoes zoekt, dan kan hij hem niet vinden. Hoe hij ook zoekt, en hij bezweert mij dat hij echt overal heeft gekeken, zijn stem slaat soms zelfs over van emotie, zo'n pot blijft onvindbaar.
Dan klinkt al snel de kreet: 'Nicooole! Waar is de appelmoes?!'
Zuchtend hijs ik mij dan uit mijn stoel, kijk in de koelkast en zie onmiddellijk de appelmoes die vol in het zicht staat. Voilà: magie!
Maar denk nou niet dat mijn magie zich beperkt 'tot dingen vinden'. Als Floris bijvoorbeeld een Ikea-kastje in elkaar moet zetten, en loopt te vloeken en te tieren, en uiteindelijk concludeert: 'Hij moet terug naar de winkel, want de onderdelen kloppen niet!' dan blijkt een korte, verhitte, conversatie met mij, voldoende om de onderdelen plotseling kloppend te maken.
Ik heb mij daarom ingeschreven bij Zweinestein. Ik heb altijd al Harry Potter willen ontmoeten!
Binnenkort doe ik mijn laatste magische truc: de verdwijntruc.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Die zou ik ook wel willen leren - dringend !
BeantwoordenVerwijderenhaha, die magie bezit ik ook :)
BeantwoordenVerwijderenMijn man vindt oook nooooit wat en wat betreft dingen in mekaar steken weigert hij gewoon eerst naar het plan te kijken.
Aha. Altijd heb ik al vermoed dat mijn man een vriendinnetje had, maar nu begrijp ik het. Hij heeft een dubbelleven. In de tijd dat hij niet hier is, noemt hij zich Floris en houdt er behalve een tweede vrouw ook nog 5 kinderen op na!
BeantwoordenVerwijderenIk ben écht goed in dingen vinden!
Ikke ook, ikke ook! Volgens mij is het een vrouwending!
BeantwoordenVerwijderenIk heb er een oplossing voor gevonden: je niet meer laten verleiden om mee te gaan zoeken. Mijn man was altijd zijn sleutels kwijt en ik was altijd degene die ze zocht (en vond). Tot de dag dat ik stopte met zoeken en gewoon antwoordde: 'Hoe moet ik dat nou weten', vervolgd door een: 'het zijn mijn sleutels niet' of een 'ìk heb ze niet gehad'. Het werd wel een kwestie van volhouden, maar sinds die dag ZOEKT en beter nog VINDT hij zijn sleutels zelf! Erger nog: sinds die dag is hij WEL bereid ze bij thuiskomst gewoon op een vaste plaats neer te leggen...
BeantwoordenVerwijderenLeest Floris mee eigenlijk? Ik vind hem er vaak een beetje bekaaid vanaf komen :)
BeantwoordenVerwijderen