Het Dappere Thuisblijfmoedertje en de wandelende tak

Het Dappere Thuisblijfmoedertje sleet dapper haar dagen. Ze moederde over haar kinderen en zorgde voor huis en haard, maar er was iets dat aan het Dappere Thuisblijfmoedertje knaagde. En dat was haar geweten.

Al zo lang als het Dappere Thuisblijfmoedertje zich kon heugen hadden haar kinderen slechts één hartewens: een huisdier. Een hartewens die het Dappere Thuisblijfmoedertje altijd rücksichtslos de nek omdraaide, want ze hield niet van dieren. En als ze heel eerlijk was, was ze daar trots op.

Maar soms zag ze het verlangen in de ogen van haar kinderen bij het zien van een dartel hondje, of een vrolijke hamster. Dan keek ze nadenkend voor zich uit, en voelde haar geweten knagen.

Van dr. Phil had het Dappere Thuisblijfmoedertje geleerd dat je eigenaar bent van je emoties, en dus besloot het Dappere Thuisblijfmoedertje tot drastische maatregelen. Ze ging naar het bos en haalde daar een olijk takje. Eenmaal thuis deed ze het dode takje in een kartonnen doos, en gooide er wat blaadjes en korstjes brood bij. Toen wreef ze tevreden in haar handen en riep: 'Kinderen! Mama heeft een verrassing! Ik heb een huisdier voor jullie gekocht: een wandelende tak.'

Oh, hoe straalden toen de kinderoogjes van kinderlijke blijdschap en pret. Ze dromden om de doos met het takje heen, en vochten wie het takje het eerst mocht aaien.

'Voorzichtig,' maande het Dappere Thuisblijfmoedertje, 'anders laat je hem schrikken!'
Teder beroerden de kinderen het dode takje, omklemden toen hun moeder en verklaarden: 'Mama je bent de liefste moeder van de hele wereld!'
'Zo is het maar net,' knikte het Dappere Thuisblijfmoedertje en ging de aardappels maar eens schillen.

Dagenlang speelden de kinderen met het takje, ook al bleef het erg zwijgzaam onder hun zorg.
Op een dag kwam een van de kinderen bij het Dappere Thuisblijfmoedertje en sprak zijn zorg uit: 'Mama, de wandelende tak beweegt nooit. Hij zal toch niet ziek zijn?'
Het Dappere thuisblijfmoedertje veegde haar handen droog aan een handdoek en zei: 'Mama zal wel eens even kijken.'
Ze boog zich over de doos, en legde een vinger op het takje, als om de hartslag te bepalen. Gespannen keken de kinderen toe in afwachting van de diagnose. 'Zijn hart klopt!' verklaarde toen triomfantelijk het Dappere Thuisblijfmoedertje. 'Hij is niet dood, hij leeft!'

'Hoe kún je de kinderen zo bedotten,' berispte streng de norse houthakker, maar het Dappere Thuisblijfmoedertje was niet onder de indruk. 'Wat is een wandelende tak, vergeleken bij sinterklaas en de tandenfee?'
'Als je maar weet dat ik het er niet mee eens ben,' zei nors de norse houthakker en keerde haar zijn brede rug toe.

De dagen verstreken en iedereen was blij, tot op een dag het Dappere Thuisblijfmoedertje wakker werd geschud door haar kinderschaar: 'Mamamamamama, de wandelende tak heeft kindjes gekregen! Kom gauw kijken!'
Slaapdronken stommelde het Dappere Thuisblijfmoedertje met de kinderen mee, wierp een ongeïnteresseerde blik in de doos, en was acuut klaarwakker, want daar, in de doos, krioelden twee vrolijke konijntjes.

'Wie had gedacht dat wandelende takken konijntjes konden krijgen?' zei de barse houthakker, en lachte zo hard dat hij bijna omviel.

Aldus het slachtoffer geworden van haar eigen leugens, zat er niets anders voor het Dappere Thuisblijfmoedertje op dan haar tanden te knarsen en vreugde te veinzen.

En ze leefden nog lang en gelukkig, behalve de konijntjes.

Die verdwenen op een winterse kerstdag, omdat de Kerstman graag wat gezelschap wilde op de Noordpool.