De sultan en ik

Populaire mensen brengen de stijve hark in mij boven. Alle eventuele, vlotte conversatie gaat acuut op vakantie, om pas weken later terug te keren.

Het was dan ook met onaangename verrassing dat ik een felgekleurde sultan, van het recreatieteam, naar mij zag toekomen, terwijl ik aangenaam zat te verpozen in het vers gemaaide gras, en ondertussen de kinderen in de gaten hield. Het was te laat om snel op te springen en een dringende afspraak te veinzen.

'Shalom,' groette de sultan in onvervalst Amsterdams.
'Hallo,' groette ik terug met mijn Achterhoekse 'o,' en verviel in dof zwijgen.
'Oe lang bent u hier al?' vervolgde de sultan.
'Twee dagen,' antwoordde ik braaf.'
'De eerste keer?'
'Nee, de tweede.'
'Zo zo, en komt u een derde keer?'
Ik knikte maar eens, ook al is dat laatste nog maar de vraag.
'Wilt u mee op mijn vliegend tapijt?' bood hij toen gul aan.
'Nee, dank u. Ik moet zo nog koken.'

Tegen een deze huishoudelijke mededeling bleek de conversatie niet bestand. Genadig droop toen de sultan af.

Van populaire types, word ik nog minder populair.