Schoolarts

Vorige week kwam Piet thuis met een briefje, met daarin de vriendelijke mededeling, dat hij op dinsdag 1 juli om negen uur 's ochtends bij de schoolarts werd verwacht. Op warme toon stond erbij dat het erg prettig zou zijn als een één van beide ouders ook aanwezig zou zijn. Ik vond het dan ook jammer dat de brief bruusk vervolgde: 'Zonder uw aanwezigheid zal het onderzoek niet plaatsvinden.'

Met zwaar gemoed belde ik Ots logopedist om zijn afspraak van 8.30 te annuleren. De logopedist en ik, wij hebben een zeer aangename werkrelatie: wij u-en, mevrouwen en meneren heel wat af. Wij drukten onze wederzijdse spijt uit over dit spijtige verloop van omstandigheden en hebben afgesproken elkaar volgende week dan weer te treffen.

Maar het moet gezegd, de schoolarts en haar assistente waren ook allervriendelijkst, en in vlot tempo controleerden ze Piets lengte en ogen. Met zijn vier jaren heeft hij de niet-zo-indrukwekkende lengte van één meter bereikt. 'Het is een klein opdondertje, hè?!' is dan ook een vaak gehoorde uitspraak met betrekking tot Piet.

'Ja, dat komt door mijn man hè?' wijs ik altijd ferm Floris als schuldige aan. 'Die is ook zoo klein voor een man.'

Piet vond het allemaal erg interessant, maar ik vraag me af of hij er veel van begrepen heeft, want tussen de middag vertelde hij op gewichtige toon aan Ot: 'Ot, weet je? Ik ben naar de dierenarts geweest! En ik deed het heel goed.'