Zo maar een dinsdagmorgen

Deze dinsdagmorgen heb ik achtereenvolgens doorgebracht bij de logopedist en de orthodontist. De logopedist vertelde me dat hij Ot 'zeer geraffineerd' vindt, maar niet op een goede manier, en de orthodontist wist me te vertellen dat er met Maartjes gebit niet 'niets' aan de hand was, maar wel 'iets'.

Meer onder de indruk dan van deze diagnose was ik van het, onder architectuur aangelegde, gebouw waarin de praktijk was gehuisvest. Het was alsof ik in de toekomst stapte. Het had mij niet verbaasd als er plotseling een goddelijke stem door de witte ruimte had gegalmd met de woorden: 'Big Brother is watching yóú! Right now...'

Ook de behandelruimte was helemaal wit, met rijen tandartstoelen, van elkaar gescheiden door witte schotten. In de stoelen lagen allemaal kinderen van anno 2008, wat ik wel een beetje een wanklank vond.

Vervolgens ging Maartje terug naar school en ging ik alle andere kinderen van school halen.

En terwijl ik naar de basisschool fietste bedacht ik me hoe dienstbaar je als moeder eigenlijk moet zijn. Niet alleen dat, je moet ook altijd 'on call' zijn. Míjn agenda is allesbehalve heilig en ondergeschikt aan bezoeken aan allerlei experts, vrije dagen van school, kijklessen, meedoelessen, excursies van school waar ouders voor nodig zijn etc.

In de regel heb ik daar geen moeite mee: het is tenslotte onderdeel van de baan. Anders is het, wanneer er een beroep op mij wordt gedaan voor dingen die ik 'fratsen' vindt. Zoals kijklessen, meedoelessen, schoolexcursies en allerlei vrije dagen van school. Daar word ik wel eens wrevelig van.

Gelukkig zijn daar ook experts voor, zoals coaches en therapeuten.
Binnenkort is er een 'kijkconsult'.
Floris en de kinderen worden om tien uur verwacht.