Quatre mains ou coup de poing?

Ik probeer onze oude piano te verkopen. Toen onze liefde nog pril was plachten Floris en ik daar romantisch, quatre mains op te spelen. De Kaboutermars en zo. Maar vijf kinderen en vijftien jaar later kan het minste geluid mij tot wanhoop drijven en spelen we eerder coup de poing. Dus staat de piano vergeten in de gang te verstoffen.

Zo nu en dan krijgt hij gezelschap van ondeugende kinderen die zich misdragen aan tafel, en de rest van hun maaltijd op de gesloten klep van de piano moeten nuttigen. Maar het is nog een prima piano ook al draagt hij wat gebruikerssporen als spaghettislierten en verdwaalde doperwten.

Helaas wil het met de verkoop niet zo vlotten, en ik stond al met de telefoon in de hand om de Kringloop te bellen, toen zich eindelijk een geïnteresseerde meldde. Een zekere Bernhard P. Een onbekend heerschap dat graag wilde langskomen om twee uur 's middags.

Voor het geval Bernhard P. mij zou vermoorden en in stukjes begraven in onze tuin, had ik alle mailtjes in mijn mailbox laten zitten, zodat het spoor onmiddellijk naar hem zou leiden.

Maar de heer Bernhard P. bleek een gedistigneerde grijzende heer, met een vriendelijke voorkomendheid die je als vrouw niet vaak meer ziet. Teder beroerde hij de versleten pianotoetsen en ontlokte de prachtigste klanken. In gedachten liet ik mij meevoeren in zo'n ouderwetse roeiboot, gekleed in witte broderie jurk, mijn hand strelend in het water, terwijl mijn bouquetreeksman ons de wereld over roeide.

Toen eindigden plots de pianoklanken en mijn rèverie. 'Het is toch niet wat ik zoek,' zei de heer Bernhard P.

Maar vanavond wacht ik Floris op bij de voordeur, en dan spelen wij samen de Kaboutermars!