Leuke dingen doen

Hardlopen, maar niet al te hard, heeft zijn voordelen: je ziet dingen die je in een hoger tempo wellicht ontgaan. Zo ontdekte ik tijdens één van mijn tochten een prachtig paadje opgesierd met uit bomen gebeeldhouwde mensen.

Een echtpaar met een kind op de arm, een man met een harmonica, een futuristische spin, een houten hert. Vriendelijk staan ze opgesteld langs een zandpad, dat de wandelaar halverwege verrast met een idyllisch meertje. In het meertje drijven rozerode waterlelies en ik verwachtte stiekem dat ze elk moment zouden open gaan om dansende elfjes te onthullen. Is het niet verbazingwekkend hoeveel moois je praktisch op je eigen stoep kunt vinden?!

Op deze vrije maandag besloot ik met de kinderen naar dit idyllische plekje te fietsen, conform mijn innerlijke handboek 'Wie is er een leuke moeder dan?' Als kleine Japannertjes sloegen de kinderen wild aan het fotograferen en nadat ze alles, en bovenal zichzelf, gefotografeerd hadden kondigden ze aan: 'Zullen we nu naar huis gaan, dan gaan we op de computer de foto's bekijken!'

Maar zo werken idylles niet! In idylles vlei je je als moeder in het malse gras terwijl je kinderen urenlang met stokjes en gras hutten bouwen. Dus vermaande ik ze dat we voorlopig nog niet haar huis gingen, en dat ze dus moesten gaan spelen.

En terwijl ik daar zat in het gras met al dat moois en dartelende kinderen om me heen voelde ik een innige tevredenheid over mijn aards bestaan.

En thuis vinkte ik tevreden af: 'Leuke moeder zijn: iets leuks doen met de kinderen.'

De vrije dag van de kinderen was voor mij een goede werkdag.