Dat komt van al die fratsen!

Ik ben met terugwerkende kracht ontdaan: er was sportdag op school, en ze zijn Piet (4) kwijtgeraakt. Piet is halverwege simpelweg naar huis gegaan, waar ik hemdrie kwartier later later vond, toen ik terugkwam van mijn hardlooprondje. Het geluk wil dat Teuntje en Jan hem hadden binnengelaten, maar wat als er niemand thuis was geweest?!

'Juf heeft mij thuis gebrongen!' verklaarde Piet, met nu ik er over nadenk, een verdachte uitdrukking op zijn gezicht.
Toen ik later Ot ging ophalen informeerde ik belangstellend wat er met Piet aan de hand was geweest, en toen ontdekten zowel de juf als ik dat Piet op ongeoorloofd verlof was gegaan.

De juf reageerde geschokt en ik schoot in de rol van: 'Nou ja, kan gebeuren.' Maar nu ik thuis ben, en het allemaal tot mij doordringt word ik er helemaal niet goed van, en ik huiver bij de gedachte aan wat er had kunnen gebeuren. Je vertrouwt als ouders je kind aan de school toe, in de verwachting dat het daar veilig is. Het is weliswaar goed afgelopen, maar dat is meer geluk dan wijsheid.

Dat krijg je nu van al die rare fratsen!