Vakantie effect

'Mèèmoriés, from the corner of my mind. Can it be that it was all so simple then, or has time rewritten every line?' vraagt Barbara Streisand zich melancholisch af.

Vergeleken met nu, lijkt ook mijn verleden, in de voltooid verleden tijd, veel simpeler. Weemoedig herinner ik me de tijd dat de kinderen baby's waren en ik ze voedde met mijn lichaam en mijn liefde.

Nu heb ik het gevoel alsof ik de hele dag alleen maar op ze loop te mopperen en probeer ze dingen te laten doen die ze niet willen, zoals opruimen, de korsten van de boterhammen opeten, elkaar niet afmaken, de wc doortrekken of hun jas op hangen.

Soms zijn de kinderen overdag zo overweldigend aanwezig dat ik ze pas 's avonds, als ze slapen en niets van me vragen of eisen, weer echt Zie. En in gedachten zie ik ze al luid wenend in groepstherapie verkondigen: 'Mijn moeder zág mij niet! Ik ben gewoon nooit gezíén! Wèèèh!'

Maar vandaag zijn ze allemaal weer naar school, en in de plotselinge rust en stilte van een verlaten huis bedenk ik dat het niet zozeer de tijd, als wel de vakantie was die mijn herinneringen vertekenen.

Dus conga ik nu vrolijk door het huis, en doe de limbo onder de waslijn door, terwijl ik luid zing: 'Life is a party if you want to!'