Saluut!

Vandaag fietste ik in de stralende zon, omgeven door het malse lentegroen van zacht wuivende bomen, toen ik een sportschool passeerde. De deuren stonden wijd open om toch wat van het lenteweer mee te pikken, en binnen zag ik een zwoegende vrouw heel hard op een loopband rennen.

Het zweet parelde op haar rood aangelopen voorhoofd, en haar blik had iets wanhopigs terwijl ze overduidelijk, en heel snel, helemaal nergens naar toe ging. Het contrast met het stralend lentedecor buiten, en de blinde muur waar ze naar toe rende had niet groter kunnen zijn.

Dus ik riep meelevend: 'Ik weet hoe je je voelt: je geeft het je alles, en het lijkt wel of je nergens komt!'
Ze keek me verwilderd aan.
Ter verduidelijking voegde ik er aan toe: 'Ik ben namelijk Moeder,' en ik bracht haar een saluut.

Ze voelde zich duidelijk gesterkt door mijn begripvolle woorden, want ze rende heel hard weg!