Hoewel het huis rustig en vredig is, durven mijn geplaagde zenuwen dat nauwelijks te geloven, en in mijn gedachten hoor ik ze fluisterend met elkaar overleggen.
'Het lijkt wel rustig, maar de ervaring leert dat er elk moment een kakofonie van geluid kan losbarsten!' zegt de hoofdzenuw.
Wijsgerig knikken dan de andere zenuwen en eensgezind besluiten ze de alarmtoestand op de hoogste stand te houden.
Dus spring ik bij het minste of geringste geluid als door een wesp gestoken op, en krijt: 'Watskeburt?! Om vervolgens getergd weer achterover te zakken. Ik lijd duidelijk aan PKS: Post-Kindervakantie-Syndroom.
Een zorgwekkende toestand die vooral veel voorkomt bij thuisblijfmoeders, die wekenlang fulltime zijn blootgesteld aan thuisblijfschoolkinderen.
Als er iets is wat de vakantie mij brengt dan is het wel de prettige wetenschap dat ik dol ben op mijn dagelijkse aards bestaan. Het keurslijf van dagelijkse structuren dat vijf kinderen met zich meebrengt zit me als gegoten.
Ik wil daar helemaal niets aan veranderen.
Nou ja, misschien één ding: wat minder vakanties.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik ben zelf ook een thuisblijfmoeder, en ik tel de dagen af, tot de zomervakantie. Heerlijk geen wekker, en een huis vol gezelligheid ! En dat zes weken lang, Heerlijk!!!
BeantwoordenVerwijderenDus voor mij absoluut niet minder vakantie's!!!!!!
groetjes, Babette
Dank je Nicole:-)
BeantwoordenVerwijderenDeze print ik en hang het op de plee, de hele zomervakantie lang. Nog 4 weken en dan breekt mijn heerlijke routine als een luciferhoutje in tweeën. Hoewel mijn man beweert dat ik altijd vakantie heb (hij is kostwinnaar) heb ik een hekel aan vakantie gekregen. De vlag uit, de eerste school (en kantoor!-)dag!