Op buikdans leren we sluieren. Met wufte, tere sluiers, die we als een lichte zomerbries achter ons aan laten dwarrelen om ze vervolgens hoog in de lucht gooien tot ze zachtjes naar beneden deinen en zich als een sjaal om onze hals plooien. We bewegen onze heupen en borsten op het ritme van de muziek terwijl de sluier ons omlijst als een sprookje uit duizend en één nacht.
'Síérlijk Nicole!' klinkt dan de stem van onze lerares. 'Je staat niet de lakens uit te kloppen!' Dan wurm ik mij uit mijn sluier die zich in een wurggreep om mijn hals heeft gewrongen, en worstel mij een weg naar buiten door de tere tule.
Die sluier is als mijn kinderen, die doen ook nooit wat ik wil.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen
Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!
Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!