Kringlopen met de broek aan

Met de belofte van Lente in de lucht voelde ik gewoon dat het tijd was onze tuin te ontdoen van de kapotte kinderfietsjes en kartonnen dozen, waarvan knutselboeken beloofden dat ze heel geschikt waren als hutten, maar die nu week en nat onze tuin vervuilden. Het was tijd voor een paar gulle giften aan de kringloop. Dus pakte ik mijn pek en veren en besmeerde mij er rijkelijk mee, want de ervaring leert dat een uiterst nederige houding vereist is als je goederen wenst te doneren bij de kringloop. Ik zocht mijn rijbewijs en de Veronicagids, waar ons huidige adres op staat, bij elkaar en stapte in de volgeladen auto. De laatste keer maakte ik namelijk de fout zonder Veronicagids-met-adres te gaan en het kostte me toen de grootste moeite de norse man ervan te overtuigen dat ik niet drie kwartier was omgereden om in Doetinchem te doneren. Aangekomen bij de kringloop zette ik netjes mijn auto vóór de witte streep, en wachtte tot het de mannen kon behagen mij toestemming te geven vijf centimeter verder te rijden. Ik knikte hen vriendelijk toe en zij keken langs mij heen. Na tien minuten naderde een van hen op zijn gemakje mijn auto en gebaarde dat ik het raampje moest opendraaien. In een overdaad aan gedienstigheid had ik dat al gedaan, en dus glimlachte ik vriendelijk en zei: 'Hij is al open!' 'Hmpf' zei de man nors. 'Mag ik uw rijbewijs even zien?' Gehoorzaam overhandigde ik mijn roze papiertje. 'U komt uit Arnhem?' Triomfantelijk haalde ik nu mijn Veronicagids te voorschijn: 'Nee, kijk! Dit is ons huidige adres!' Uitgebreid bestudeerde hij de Veronicagids, vergeleek het nog eens met mijn rijbewijs en mompelde toen onwillig: 'Rijdt u dan maar verder.' Zijn collega stond al klaar en dirigeerde mij met de gewichtige gebaren van een man die een Boeing 737 helpt te landen, naar een grote vuilgele container. Gedienstig sprong ik uit de auto, opende de klep voor hen, en pakte er ook maar vast een fietsje uit. De mannen keken me afkeurend aan: 'Jij hebt thuis zeker de broek aan?!' Ik lachte ongemakkelijk en trok mijn rok wat rechter. 'Ik dacht ik help eventjes...' 'Hmpf,' snoof de grootste, en trok veelbetekenend zijn wenkbrauwen op naar zijn collega, alsof hij zeggen wilde dat hij medelijden had met mijn man. De volgende keer moet Floris maar gaan, want blijkbaar hebben ze een hekel aan mensen die thuis de broek aan hebben.

Lees ook kringlopen!