Zoals een verdroogde, verdwaalde reiziger in een dorre woestijn naar water smacht, zo smacht ik naar erkenning of een compliment van Floris. Dat hij zegt: 'Meid, jouw leven is een speelbal van de school en de kinderen, maar jij stuitert als de beste!'
Maar als ik daar om vraag glijden schichtig zijn oogjes een andere kant op. En als hij antwoord geeft dan is het een nors: 'Wat moet ik dan zeggen?'
Als Floris een verdroogde, verdwaalde reiziger zou zien zou hij hem een rol dubbelzoute drop toewerpen en zeggen: 'Je had me niet gezegd dat ik water moest meebrengen!'
Maar daarna zou hij braaf naar de supermarkt gaan om een fles water te kopen.
Dat dan weer wel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hoe pijnlijk herkenbaar...en toch zien we ze graag!:-)
BeantwoordenVerwijderentypisch mannen
BeantwoordenVerwijderenligt het aan hen, of aan ons?
loll bedankt hoor!
BeantwoordenVerwijderenIk heb hem gewoon luidop voorgelezen..whaha kwestie van 'stille' hint.
Het is op communicatief gebied een onhandige soort, de man. Maar toch, als ze dan weer de dingen doen waarin ze goed zijn, zoals alles repareren, dan ben je weer blij met ze. Oh en die van mij zet ook nog eens een bruut lekker kopje thee, dat dan weer wel.
BeantwoordenVerwijderenIk voel me ook een uitgedroogd plantje .. 'k krijg pas water, als mijn bloempblaadjes allang afgevallen zijn, .. change dat ik hier op de blog geregeld kan 'bijtanken' en me wat meststof toe-eigen.. nieuwe knoppen moet je niet verwachten, maar ik kan tenminste doorgaan !
BeantwoordenVerwijderen