Prinses op de knikker

Hoewel permanent gebroken nachten genadig tot het verleden behoren, breekt er incidenteel nog wel eens één. Afgelopen nacht kuchte en hoestte Piet me wakker, en kroop vervolgens bij ons in bed om zich ervan te verzekeren dat ik niet weer in slaap zou vallen.

Stijf als een plank lag ik te wachten op de volgende kuch, het volgende hoestje. En tussen de kuchen en hoestbuien van Piet door hoorde ik Floris luidruchtig en onbezorgd snurken.

'Floris! Niet snurken!' beet ik hem toe, en ik gaf hem een discrete schop om mijn verzoek kracht bij te zetten.
'Ik snurk niet!' kwam zijn standaard reactie.
'Welles!'
'Nietes!'
'Ik zeg toch niet zomaar dat je snurkt?!'
'Maar ik snurkte niet!'
'Wel! Joh, ik zeg toch zeker niet voor de lol dat je ligt te snurken. Ik wil ook liever slapen!'
'Ik snurk niet.'

Toen heb ik getergd het bed verlaten en ben verkast naar Piets bedje. Het was er koud en kil, en de dekens waren te kort, maar ik had het hele bed voor mezelf en het was er stil.

Toen ik 's ochtends wakker werd bleek dat ik de hele nacht op een knikker had gelegen. Waarmee ik maar wil zeggen dat ik heus niet moeilijk ben.