Een geheel eigen stijl

Soms ben ik aan hardlopen en dan ben ik best tevreden over mezelf. Vergenoegd kijk ik om mij heen naar de kale takken van de bomen om mij heen, naar een schattig paardje en het adembenemende Achterhoekse landschap in het algemeen. Hoewel mijn ademloosheid natuurlijk ook gewoon veroorzaakt kan zijn door het hardlopen.

Maar dan hoor ik achter mij de verderlichte tred van een collega-hardloper, die mij vervolgens moeiteloos en soepel voorbij rent.
Plotseling wordt in mij ambitie wakker en een stem in mij zegt: 'Je laat je toch niet zomaar inhalen?!'

Dan versnel ook ik mijn pas en probeer mijn collega-hardloper in te halen. Maar hoe hard ik ook met mijn beentjes ren, de afstand wordt alleen maar groter.

'Geeft niks,' zeg ik dan tegen mezelf, 'je probeert gewoon de afstand niet nog gróter te laten worden.' Maar met lede ogen zie ik mijn collega veranderen in slechts een stipje aan de horizon.

Ontmoedigd ren ik dan verder. Plotseling kan het landschap mij niet langer bekoren en overheerst de gedachte dat ik Langzaam ben, een langzame hardloper. Chagerijnig vraag ik me af waarom ik na zes jaar hardlopen nog steeds meer op de schildpad lijk dan op de haas, tot ik me herinner dat het de schildpad was die de wedstrijd won.

Net als bij het moederschap is het ook als hardloper belangrijk je eigen stijl te waarderen en jezelf vooral niet te vergelijken met anderen, want dat leidt tot ontmoediging en frustratie.

Zoals je geen slechte hardloper bent, zo ben je ook geen slechte moeder. In beide gevallen heb je gewoon een geheel eigen stijl!

Eerder verschenen op Ren mama, ren!