Vandaag trof mij een bijzonder gezicht toen ik de kinderen naar school bracht. Een collega-moeder fotografeerde de kaart van de provincie Zeeland. Ik had wel eens over ze gehoord; over moeders die topografiekaarten fotograferen, die thuis uitvergroten tot posterformaat en dan oefenen met hun kinderen, maar ik dacht dat ze een 'urban myth' waren.
Met misnoegen keek ik naar Jans mottige zwart-wit kopie van Zeeland, die hij tot miniscule proporties had opgevouwen en in zijn zak gepropt. Bij uitvouwing bleken Middelburg en Vlissingen jammerlijk vergaan te zijn in een vouw.
Dus ik weet wat mij te doen staat. Morgen fotografeer ik alle provincies en maak daar behang van. Daarmee behang ik dan de kamers van de kinderen zodat ze voortaan leven in een topografiekaart.
Daarnaast ga ik mijn videocamera plaatsen in een discrete hoek van het schoollokaal en tape alle lessen! En als de kinderen dan slapen dan speel ik die naast hen af, zodat ze alle informatie in hun slaap nogmaals horen en aldus tot duizelingwekkende prestaties zullen komen!
Zo creëer ik mijn eigen 'urban myth'. Die van die doorgeslagen moeder in de Achterhoek.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Oh, help! Wie houdt zich daar nu mee bezig? Je reinste sadisme!
BeantwoordenVerwijderenHe, getver! Hier wordt ik zelfs als juf niet vrolijk van. Oefenen is tot daar aan toe, maar je kunt natuurlijk ook te ver gaan. Moeten de kinderen thuis niet ook nog gewoon kind zijn?
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Amna
hebben ze niet zoiets als atlassen daarvoor uitgevonden?
BeantwoordenVerwijderen