Ik zie het in de gezichten van mijn vriendinnen: kraaienpootjes en lichte voegen om de mond. En het verbaast me enigszins. Ik weet heus wel dat ik ouder word, maar onbewust dacht ik misschien dat ik verouderingsbestendig was.
En toch, als ik in de spiegel kijk zie ik dat mijn gezicht niet meer dat van een twintigjarige is. Maar eigenlijk vind ik het wel mooi dat het leven zijn sporen achterlaat, en ik hoop dat mijn gezicht niet alleen verouderd maar ook interessanter wordt met het verstrijken van de jaren.
Dat mijn gezicht het verhaal van mijn leven vertelt.
Mijn wallen vertellen over de slapeloze nachten, de rimpels in mijn voorhoofd van de ontelbare keren dat ik wel kon gillen om weer een vallende beker, om die deur die weer niet in de klink ging.
Maar de rimpels om mijn ogen vertellen van alle keren dat ik lachte met de kinderen net als de voegen langs mijn mond. En de zilveren golven op mijn buik vertellen over het leven dat ik heb doorgegeven.
Het is het verhaal van een moeder.
En ik vind het mooi.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
heh zucht...zo heb ik nooit naar die striemen op mn buik gekeken. maar je hebt gelijk...mijn dag kan niet meer stuk!!
BeantwoordenVerwijderenHeh heh heh, en de vetrollen op mijn buik vertellen van mijn antiromantische huwelijk, hahaha!
BeantwoordenVerwijderenIk denk er net zo over! Heel lang heb ik zo een tienerlijfje gehad, véél te mager. Nu met mijn twee dochters erbij, heb ik van die lekkere rolletjes op mijn buik, een litteken van een keizersnee, een paar striempjes... Allemaal héél vrouwelijk! Niks geen meisje meer. Oertrots ben ik erop! Wie wil dat nu laten wegzuigen?
BeantwoordenVerwijderen