Woensdagmiddag blues

Het is weer eens woensdag, de dag dat ik vrouwmoedig strijd voer tegen het oprukkend puin. Ik voel me alsof ik niet anders doe dan achter de kinderen aanrennen en hun zooi opruimen, terwijl ik heus probeer ze het zelf te laten doen. De pedagogiek wil tenslotte ook wat, nietwaar.

Nooit ervaar ik het moederschap zo erg als sneeuwruimen terwijl het sneeuwt, dweilen met de kraan open als op woensdag. Dapper houd ik stand terwijl om mij heen bekers met kleverige ranja omvallen, spelletjes worden gedaan en niet opgeruimd, toiletten gebruikt en niet doorgetrokken en jassen nonchalant op de grond gesmeten.

En terwijl ik mijn eenzame strijd voer roepen die kinderen voortdurend: 'Mamaaaa! Mamaaa!', en dienen verzoeken in om fruithappen, conflictbemiddeling, relatiebemiddeling, eerste hulp bij ongelukken en vragen waarom het gras eigenlijk groen is.

Diep in mij voel ik een diepe snik opwellen en verlang ik er naar luid wenend op de trap te gaan zitten. Het zal niet lang meer duren voor ik mij gewonnen moet geven, en Floris mij vanavond zal moeten uitgraven uit de kinderzooi.

Hoewel, misschien moet hij me gewoon maar laten zitten.
Dan kunnen ze me tenminste niet meer vinden.

Hm, plotseling voel ik me een stuk beter.