Klikspaan, boterspaan, mag niet door mijn straatje gaan!

Als moeder fungeer ik nogal eens als een onwillige inlichtingendienst. Een voor één komen de kinderen mij vertellen wat x of b nu weer heeft gedaan, en kijken mij dan verwachtingsvol aan. Sommige informatie doet mij in woede ontsteken, en dan zie ik plezierige triomf op het gezicht van de informant.

Maar vaker roep ik, met mijn handen op mijn oren, dichtgeknepen oogjes en wild schuddend hoofd, vanuit de verte al: 'Ik wil het niet weten, ik wil het niet weten!' Daar laten ze zich echter zelden door weerhouden. Dat krijg je ervan als oude kinderliedjes als 'Klikspaan, boterspaan, je mag niet door mijn straatje gaan' worden vervangen door liedjes van Jan Smit over de lente, de zomer, de herfst en de winter. Waar is de morele les gebleven?

Maar de laatste tijd betrap ik mezelf op hetzelfde klikgedrag. Ik hoor mezelf zeggen: 'Mama zegt het tegen Sinterklaas hoor!' Dan kijken de kinderen me aan met een berekenende blik in hun ogen, terwijl ze mijn kansen inschatten dat ik de Goed Heiligman te spreken krijg. Om mijn wankele positie te versterken doe ik er dan nog een schepje bovenop en zeg veelbetekenend: 'Of tegen God....'

Ik hoop maar dat niemand het aan Sinterklaas en God gaat doorklikken.