Fantastisch Kerstfeest

Ik vind het belangrijk dat de kinderen later leuke herinneringen aan Kerstmis hebben. Dat ze als volwassenen waarderend zeggen: 'Wij gingen áltijd op kerstavond naar de kerk met onze lieve moeder!' En dus stouw ik ieder jaar op Kerstavond alle kinderen in de auto en ga naar de speciale kinderkerstdienst. Zonder Floris, want die wordt liever een uur van de kinderen verlost, dan van zijn zonden.

Buiten was het koud en donker met uitzondering van de kerstverlichting van verschillende buren en ik voelde hoe de kerststemming bezit van mij nam. Maar eenmaal in de auto raakten de kinderen slaags over de vraag wie, waar moest zitten, en halverwege moest ik zelfs de auto aan de kant van de weg zetten om ze weer in het gareel te krijgen. Met de vlekken in mijn nek arriveerden we bij de kerk, waar het eerste wat we zagen het heidense symbool van de commercie was: een gigantische opgeblazen Kerstman. En dat na al mijn lezingen over hoe kerstmis het feest van het kindje Jezus is, en niet van de Kerstman!

In de kerk ademde ik diep in en uit, en probeerde één te worden met de kerstsfeer.
Halverwege mijn tweede snuif werd ik onderbroken door Maartje die fluisterde: 'Mama, mag ik naar huis?'
Ik antwoordde ferm: 'Absoluut niet zeg! Je mag echt niet in het donker naar huis lopen!'
'Maar ik heb licht!' wierp ze tegen.
'Hoezo?'
'Kijk dan, mijn mobieltje! En ze scheen haar mobieltje in mijn ogen waar inderdaad een kleine lichtbundel uitkwam
'Dat is veel te weinig! Het mag niet!'
Nukkig stopte Maartje haar mobiel weer in haar jaszak.

Ik haalde nog eens diep adem en probeerde opnieuw te genieten van de sfeer en geur van Kerk, terwijl de kinderen onrustig schoven op hun plekken.

Genadig begon de dienst, en de spreker wees op de tafels achter ons, met daarop een feestelijk gedekte tafel, een tafel volgepakt met cadeautjes en een banner met daarop posters met schreeuwende teksten als 'Helft van de prijs!', 'Drie halen, een betalen!'
Opgewonden stootte Teuntje mij aan en zei op luide fluistertoon: 'Mama! Heb jij je portemonnee bij je? Dan kunnen we zo winkelen!'
Ik legde Teuntje uit dat dit alles symbool stond voor de massaconsumptie waaraan onze cultuur ten onder gaat waarop Teuntje vroeg: 'Mama, mag ik dan naar huis?'

Vervolgens kregen alle kinderen een kaart waarop ze een wens moesten schrijven voor iemand anders. IJverig gingen de kinderen aan de slag, en nieuwsgierig keek ik wat ze anderen toewensten. Enigszins teleurgesteld las ik hun dertien in een dozijn wensen die zo van kerstkaarten kwamen. Maartje wenste iemand 'Gelukkig Nieuwjaar' toe en Jan schreef 'Merry x-mas en Gelukkig Nieuwjaar'. Ot, die groep 2 'verlengd' heeft kan niet schrijven en dus mocht ik zijn wens opschrijven.

'Ot, is er iemand die je heel aardig vindt?
'Henkie!'
'Nou, en wat zou jíj nou graag willen voor Henkie in het nieuwe jaar?'
Ot dacht even na, en zei toen triomfantelijk: 'Knalerwten!'
Ik zuchtte en zei: 'Zal ik dan maar 'Gelukkig Nieuwjaar' opschrijven?

En terwijl iedereen zong over Vrede op aarde zongen wij ons eigen lied, dat bestond uit een combinatie van bezwerende en vermanende blikken van mij, sussende geluiden en Maartjes uitroepen 'Houd je kop!' tegen haar broers en zus.

Noem me flauw, maar de echte kerststemming kreeg ik maar niet te pakken. Toen hoorde ik plotseling een stem van boven en zag een oogverblindend licht. 'Je lat ligt te hoog!' donderde de stem.

Toen pakte ik een schep en groef de lat minstens een meter diep de grond in. En voila! Een fantastisch kerstfeest.