Elke dag om 18.00 dan overvalt het mij: dat onweerstaanbare verlangen naar een Sinterklaas van chocola. Met trillende vingers zit ik op de bank, en kleed hem uit. Eerst koester ik hem uiteraard even aan mijn boezem, zodat de chocolade wat zachter wordt. Dan neem ik die verrukkelijke eerste hap uit de mijter, die altijd wat dikker is dan de rest van Sinterklaas.
Vervolgens breek ik dan zijn nek in kleine hapklare stukken die langzaam op mijn tong smelten. Dan zak ik af via zijn rug en buik, naar zijn voeten, tot er slechts een paar chocoladekruimels over zijn. Zuchtend veeg ik die van mijn trui, en maak een prop van Sints glimmende pak. Op.
Elke dag om 18.01 dan overvalt het mij: dat vervelende gevoel dat ik alweer zo'n grote Sinterklaas heb opgevreten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Je mag zo snel niet eten. Niet goed voor de gezondheid... :-))
BeantwoordenVerwijderenVoor de rest kan het maar gesmaakt hebben!
Ik kwijl...en zou er ook graag 1 op eten.
BeantwoordenVerwijderenHihihi. Nou, mij loopt het water ook in de mond nu!
BeantwoordenVerwijderenjee èlke dag een chocolade-sinterklaas en dan vind je het gek dat je dikkie dik genoemd wordt?
BeantwoordenVerwijderenIs dit niet een column van een jaar geleden..????
BeantwoordenVerwijderenNou en!?
BeantwoordenVerwijderenRicky