Ots fantasierijke buurjongetje is erg geïnteresseerd in het moment waarop wij Teuntje (bijna negen) de schellen van de ogen halen en haar opbiechten dat Sinterklaas niet bestaat. Regelmatig komt hij dan ook informeren, of het al zo ver is.
'Kent Teuntje Het Geheim al?'
'Nee, nog niet Henkie. We vertellen het pas als Sinterklaas weer naar Spanje is.'
Melancholiek keek hij in onbestemde verten.
'Wat vond jíj er dan van toen je Het hoorde?' vroeg ik.
Met gepijnigde blik keek hij naar me op en vertelde: 'Ik had een tekening gemaakt voor de Sint, en de volgende dag vond ik die terug in de grijze kliko.'
Ik maakte meelevende geluiden.
Op vertrouwelijke toon voegde hij er aan toe: 'Dat is hard hoor...', en zuchtte diep. Toen veerde hij op, en zei hoopvol: 'Dan kom ik morgen wel terug. Misschien dat Teuntje Het Geheim dan ook kent.'
Gedeelde ontgoocheling is immers halve ontgoocheling.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen
Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!
Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!