Mensen omschrijven mij nog wel eens als 'verlegen'. Daar heb ik me altijd tegen verzet. Ik zie mezelf liever als 'bescheiden'. Maar blijkbaar liggen bescheidenheid en verlegenheid dichtbij elkaar en misschien kruis ik soms toch de grens.
Maar de laatste tijd denk ik 'Nou en?!'. Wat is er eigenlijk mis met verlegen zijn. Ik wil niet meer aan mezelf werken om, zoals ze in de achterhoek zeggen, 'frecher' te worden. Als brutalen de halve wereld hebben, hebben dan niet logischerwijs de bescheidenen de andere helft? En is verlegenheid niet gewoon grote bescheidenheid? En siert bescheidenheid niet de mens?
Dus ik schreeuw het uit: 'Ik ben Nicole Orriëns: ik lijk soms verlegen en ik heb geen grote bek! NOU EN?! HAD JE WAT?!'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
hoi nicole
BeantwoordenVerwijderenblijf zoals je bent en waar jij je happy bij voelt.
ik lees erg graag je schrijfsels.
groetjes Eugenie
Jaaa! Hier sluit ik me bij aan! Je hebt helemaal gelijk. Die bescheiden helft die is van ons en die laten we lekker niet meer los! :)
BeantwoordenVerwijderen