Mannen hebben ook gevoel!

Ik had wat nieuwe liedjes op mijn mp-3 speler gezet om het hardlopen te veraangenamen, en zo kon het gebeuren dat ik halverwege overmand werd door droefenis. Want daar klonk door mijn oordopjes het droevige verhaal van een jongetje met de bijnaam Teddybear. Zelden hoorde ik zoveel ellende, zo prachtig aan elkaar gerijmd.

Het lied wordt verteld door een ruige vrachtwagenchauffeur onder begeleiding van een zacht tokkelende gitaar en gaat over een kreupel jongetje waarmee hij praat over zijn 'bakkie'. Teddybears vader is verongelukt omdat hij verblind raakte door sneeuw toen hij naar huis wilde komen. Zijn moeder werkt zich een slag in de rondte, en huilt zichzelf 's avonds in slaap, en Teddybears grootste wens is ooit nog weer eens in een vrachtwagen te rijden. Dat deed zijn vader namelijk altijd met hem. Maar ja, je begrijpt dat Teddybear dat nu wel kan schudden!

In een tijd waarin kinderen nog niet gewaarschuwd werden nooit, maar dan ook nooit, hun adres aan vreemde mannen te geven, slingert Teddybear het zijne onbekommerd de ether in met tranentrekkend resultaat. En toen de vrachtwagenchauffeur het lied besloot met tranen in zijn ogen verongelukte ik dan ook bijna tegen een boom omdat ik verblind raakte door mijn eigen tranen.

Laat het niet gezegd worden dat mannen geen gevoel hebben, want een sentimenteler lied heb ik niet eerder gehoord.

Zet de tissues maar klaar en doe je te goed aan een onvervalste portie mannensentiment.
Klik op de link voor het droevige verhaal van het jongetje Teddybear!