Een periode is voorbij, lang leve een periode

Nu Maartje morgen voor het eerst naar het voortgezet onderwijs gaat zie ik mezelf als moeder voor geheel nieuw terrein in Moederland gesteld. En zoals gewoonlijk in Moederland, is de beschikbare informatie uiterst vaag en tendentieus. Ik hoor angstaanjagende geruchten over lollypop-party's, geestverruimende middelen en opvoedkundige motto's als: 'Ik sta het maar toe, want anders doen ze het maar stiekem.' Maar ook hoor ik 'dat het allemaal best meevalt.'

Verder heb ik begrepen dat de gewoontes in dit nieuwe gebied anders zijn, de kledingvoorschriften zeer specifiek en het taalgebruik afwijkend. En het schijnt er erg duur te zijn. Maar wat mij als moeder het meest treft, is dat mijn aanwezigheid bij Maartjes school niet vereist is! Morgen zal Maartje helemaal alleen naar haar middelbare school fietsen, en het is zeer ongebruikelijk om niet te zeggen genant, als Moeders meekomen.

Zo betreden we morgen tegelijkertijd een nieuw gebied, maar apart.

Daarom zijn we er vandaag maar even samen langs gefietst

Familie, vrienden en vage kennissen,

we zijn hier vandaag bijeen om afscheid te nemen van een periode. Een periode van nieuw leven, tederheid en liefde. Maar ook een periode van gebroken nachten, consternatie, chaos en onbestemde voedselvlekken. Wij pinken een traantje weg bij de herinnering aan mollige babylijfjes, de zoete geur van baby, en de koddigheid van een peuter.

Familie, vrienden en vage kennissen,

we zijn hier vandaag ook bijeen om een nieuwe periode welkom te heten. Een periode waarvan we nog niet weten hoe die er uitziet, of hoe die zal zijn. We hebben erover gehoord, we hebben erover gelezen, maar we weten er weinig van. Toch zien wij de komende periode met vertrouwen tegemoet, onder het vertrouwenwekkende motto 'God zegene de greep.'