Als de pedagogische boeken ophouden...

Het was best aardig weer, dus besloot ik met de kinderen naar de Grote Speeltuin te gaan. Een moederlijk voornemen dat bij voorbaat al een zelfingenomen gevoel geeft, net als goede voornemens bij de jaarwisseling. Ot, Piet en Teuntje waren direct enthousiast en vol goede hoop op een geslaagde middag mikte ik tersluiks pakjes drinken en minimarsjes in mijn tas. Niets stond een idyllische, zonovergoten middag in de weg.
Behalve Jan.

'Ik wil niet naar die stomme speeltuin', schreeuwde Jan.
'Jan, ik wil niet dat je schreeuwt, want ik ben niet doof, en je gaat gewoon mee.' antwoordde ik op kalme, gedecideerde toon, en gaf aldus het goede voorbeeld.
'Ik ga niet mee!', schreeuwde Jan opnieuw.
'Jan, ik begrijp uit je toonverheffing dat je niet mee wilt en daarover je gevoelens wilt uiten, maar ik ben niet doof.', fluisterde ik terug. Ook een pedagogische truc waarover ik heb gelezen. Ja, ik haalde alles uit de pedagogische kast.
'Ik ga niet mee!', schreeuwde Jan opnieuw.
'Nou dan ga je toch niet mee! Tjongejongejonge!! Ik zal nog eens wat leuks voorstellen', schreeuwde ik terug.

Waarom gaan kinderen altijd door, waar de pedagogische boeken ophouden?