Kamperen

"Kamperen (kampeerde, heeft gekampeerd), (onoverg.) ergens tijdelijk verblijf houden, met de bijgedachte zich te moeten behelpen; vertoeven, zitten." Iedereen die hoorde dat we naar de Sprookjescamping op vakantie gingen wist enthousiast te vertellen dat het daar 'hartstikke leuk!' was. En de folder dreigde veelbelovend: 'Ja ouders, u zult zich menigmaal afvragen of er nog tijd is om zelf iets met uw kinderen te gaan doen!'. Ik had een caravan geboekt voor zes personen, want volgens van Dale is kamperen immers 'behelpen' dus dan moet je niet te kinderachtig doen over te weinig bedden of ruimte of zo. Op een zonnige zaterdagmiddag in augustus kwamen we aan. Nu ben ik geen ervaren kampeerder dus keek ik tersluiks naar de andere ouders, om te kijken wat je zoal moet doen om te kamperen. 'Zitten' blijkt daarbij een sleutelelement. En dat is volgens mij ook meteen het beste aan kamperen: zelfs als je zit doe je iets, je bent immers aan het Kamperen. Dus nam ik plaats in een tuinstoel en kampeerde. Ik kampeerde, en ik kampeerde, maar eerlijk gezegd vond ik het nogal saai. Streng zei ik tegen mezelf: "Meid dat komt gewoon omdat je nog niet onthaast bent! Je moet er gewoon even doorheen." Dus kampeerde ik nog wat meer, en langzaam maar zeker voelde ik mezelf steeds somberder worden. En volgens mij had er ook iemand aan de tijdvertragingsknop gezeten, want de tijd kroop tergend langzaam voorbij. Maar elke dag om vijf uur en half acht kwamen alle kampeerders in beweging. Dan schoot iedereen in zijn Crocs, en liep en masse achter Bumpie, de campingmascotte aan in een griezelige imitatie van de film Invasion of the Body Snatchers. Om mij heen leken andere ouders vet te genieten van al dat kamperen, en ik gaf mezelf mentaal een schop, dat ik meer moest genieten. Hartstikke leuk toch een week lang op een camping met als doelgroep kinderen van nul t/m tien! Wat geeft het dat ik eigenlijk zevenendertig ben. Zegt iedereen niet altijd: als de kinderen het leuk hebben, dan hebben de ouders het ook leuk?! Nou dan. Maar toen Floris op dag vier meende te moeten grappen dat we natuurlijk ook al op vrijdagavond i.p.v. zaterdagochtend naar huis zouden kunnen gaan, schoten spontaan de tranen in mijn ogen in een mengeling van ontroering en verlangen, en met omfloerste stem bracht ik uit: "Met zulke zaken moet je niet spotten Floris!". En dus gingen we vrijdagavond naar huis. En genieten dat ik doe!