Piet die nog wat van dat laatste peutervet heeft met bijbehorende dikke beentjes mag graag knuffelen. Elke nacht migreert hij van zijn eigen bed naar het onze, en kijkt mij bij het ontwaken met liefdevolle oogjes aan en zegt dan: "Mama? Zullen we tnufferen?", want Piet kan de 'k' niet zeggen. En de 'r' vindt hij eigenlijk ook een Uitdaging.
Vertederd antwoord ik dan: "Ja, kom maar lekker knuffelen Piet!"
Dan schurkt Piet zich tegen mij aan, klemt zijn armpjes om mijn nek en dan knuffelen we zwijgend tot Piet de liefhebbende stilte doorbreekt.
"Mama? It vind jou lief!"
Dan knuffel ik hem nog eens extra en zie in gedachten nog vele nieuwe gangen naar Ots logopedist. Ik vraag me af of ik groepskorting kan krijgen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Koester die momenten!!
BeantwoordenVerwijderenMijn twee meiden zijn echte knuffelkonten maar m'n mannetje moet er niets van hebben tot grote spijt van m'n man en mij. Hij gaat z'n eigen gang. Uiteraard laat hij op een andere manier zien dat ie graag bij ons is maar er gaat toch niets boven die kleine armpjes die om je nek liggen...
Groet,
Dorothea