De prijs van populariteit

Ik behoor in het algemeen niet tot het populaire type; zoals zovelen draag ik de emotionele littekens van de gymlessen op de middelbare school. Toch geniet ik onder mijn kinderschaar wel een soort van dubieuze populaire status!

Deze zet in zo gauw ik ergens ga 'zitten'. Zo gauw ik ergens plaatsneem laten de kinderen alles vallen en zwermen om mij heen als vliegen om een strooppot. Terwijl ik dit vertel hoor ik een vervelende nasale stem, vergelijkbaar met die van Brilsmurf, zeggen: "Het is toch juist een geschenk dat je kinderen bij je willen zijn. Sterker nog: wellicht betekent het feit dat ze meteen bij je komen als je gaat zitten, dat ze aandacht tekort komen. Nog sterker: misschien betekent dat wel dat je tekort schiet als moeder, vrouw en mens in het algemeen!"
Over impopulair zijn gesproken, maar dit terzijde.

Wat betreft mijn populariteit onder de kinderen durf ik boud te beweren dat ik populairder ben dan het het mooiste speelgoedtoestel in de mooiste speeltuin. Hoewel de toestellen uitnodigend blinken en glimmen in de zon, beklimmen de kinderen liever mij.

Ik zie dan ook grote financiële kansen door mezelf in de attractie-business te gaan positioneren. Een kaartje van veertig euro lijkt mij daarbij een alleszins redelijke som.

Tenslotte betaal je voor populariteit een prijs.