De ondraaglijklijke zinloosheid van puzzelen

Ik heb een puzzel van 1000 stukjes gekocht op een gezellige rommelmarkt omdat ik het plaatje zo mooi vond. Verlokt door de afbeelding van een sfeervolle kermis en aangedreven door nostalgie en verlangen naar romantischer tijden, telde ik drie euro neer voor de puzzel.
"Is tie wel compleet?", vroeg ik nog aan de verkoper.
"Jazeker", knikte hij. 'Ik heb ze alleen van liefhebbers, anders vind ik er zelf ook niks aan!"
"Nee", zei ik tevreden,"een incomplete puzzel maken is niet leuk. Zo zinloos he?"
"Wat u zegt, mevrouw!" grijnsde de verkoper, terwijl hij de puzzel in een aftands plastic tasje deed en aan mij overhandigde. Even raakten onze vingers elkaar, en als de man niet 80+ was geweest en mijn leven een bouquetreeksroman dan had ik een electrische schok gevoeld bij dit toevallige contact en was week geworden van verlangen naar zijn goddelijke lichaam.

Eenmaal thuis toonde ik trots mijn puzzel aan de kinderen. "Kijk eens kinderen, wat mama een mooie puzzel heeft gekocht!!"
De kinderen oehden en aahden naar tevredenheid.
"Die gaan we gezellig samen maken!", riep ik, met in gedachten gezinsbeelden die minstens zo pittoresk waren als de afbeelding op de doos.

We zochten een grote plank uit om de grote puzzel op te leggen, en keerden optimistisch alle stukjes uit op de tafel. Je moet altijd bij het begin beginnen dus starten we enthousiast met verzamelen van de 'kantstukjes'. We vorderden langzaam, en om zowel de kinderen als mezelf moed in te spreken zei ik opgewekt: "Wat gezellig he kinderen?! En we hebben zes weken de tijd!".
"Dat hebben we denk ik ook wel nodig", mompelde rechts van mij een onverlaat.

Maar toen ik daar zo zat te puzzelen, overviel mij een gevoel van enorme nutteloosheid. Wat is puzzelen een ontzettende tijdverspilling. Je zoekt puzzelstukjes bij elkaar, legt die in elkaar, en dan heb je een afbeelding. Een afbeelding die iemand speciaal voor dit doel in puzzelstukjes heeft geknipt. Hoe zinloos is dat?! En dan zijn er ook nog mensen die de puzzel vervolgens ergens oplijmen als schilderij. Ik begrijp het wel hoor, als je dat kreng eindelijk in elkaar hebt, wil je niet het risico lopen dat al je werk ongedaan wordt, maar wie houd je voor de gek. Het blijft altijd een gelijmde puzzel met hoogmoedswaanzin en schilderijpretenties.

Eén voor één verdwenen om mij heen de kinderen. Na een tijdje zei ik ook nonchalant tegen niemand in het bijzonder: "Kom, mama loopt even een blokje om." Daar lag de puzzel in 998 stukjes, want verder dan twee stukjes waren we nog niet gekomen. En zo zou de puzzel zijn blijven liggen als Floris niet was langsgekomen en minachtend snoof: "Zo, jullie zijn ook niet ver gekomen!"

"Ja maar', sputterde ik, 'hij is echt mega moeilijk! En sommige stukjes passen in elkaar, maar horen daar toch niet! Dat is toch een stomme puzzel! Een puzzelstukje moet passen of niet!", besloot ik op ferme toon. "Bovendien," voegde ik eraan toe is puzzelen een ongelooflijke zinloze tijdsbesteding en ik deed hem mijn theorie over de ondraaglijke zinloosheid van puzzelen uit de doeken. Milan Kundera zou trots op me zijn. Floris zei niets, pakte een paar puzzelstukjes en zette ze zo in elkaar. Dat deed hij een paar dagen lang, en toen was de puzzel ineens klaar. Trots liet Floris hem aan mij zien.

Ik oeh en aahde en merkte toen op: "Mag ik hem dan nu opruimen? Hij ligt al zo lang in de weg!'. Floris keek een beetje sneu en dus zei ik, om hem te troosten: 'Ik maak er eerst nog wel even een foto van!'

Vervolgens propte ik de puzzel en al Floris' inspanningen weer in de doos.
Binnenkort breng ik hem naar de rommelmarkt. Ik hoop dat het mannetje hem aanneemt, ook al ben ik geen liefhebber.
Wellicht vindt iemand anders de zinloosheid van puzzelen minder ondraaglijk.