Als moeder zorg je voor de volwassenen van de toekomst. Een hele verantwoordelijkheid. Het baart mij dan ook zorg dat ik mezelf op dubieuze uitspraken betrap.
Toen op een dag de kinderen boven langdurig aan het klieren waren krijste Floris: "Ik ga nú naar boven om ze te vermoorden!!!". Goedkeurend hoorde ik mezelf zeggen: "Dat is goed, maar wel zachtjes!"
Gelukkig ben ik in goed gezelschap. Laatst was ik op bezoek bij een collegamoeder, waar haar zoontje mij veelvuldig neerschoot met zijn speelgoedmitrailleur. Steeds opnieuw moest ik bloedend en kreunend ter aarde storten. Hij viel bijna om van het lachen. Toen zijn moeder, die even weg was terug kwam, vertelde ik hoe leuk we hadden gespeeld. Maar bij het horen van het thema fronste ze haar wenkbrauwen en zei: "Hij mag wel schieten, maar niet dóódschieten! Hij mag alleen in de benen schieten!"
Het is maar goed dat moeders in de regel tot de tanden toe bewapend zijn met liefde.
Daarmee kom je een heel eind met de toekomst.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Klopt, net als al die achterhoekse moedertjes hier uit de buurt.Het is nog nét geen vakantie maar de verveling van hun kindjes is voor ons.Half in onze achtertuin is het immers o-zo-leuk om een jonge hond toe te schreeuwen en op te jutten? En heb geen autistisch kind, want pesterijen zijn er héél normaal hoor.Ouders of wat er voor door moeten gaan zijn in geen velden of wegen te bekennen...natuurlijk niet.Zo levend in de annonimiteit is redelijk verstikkend, maar dat is de prijs die je betaald als je niet van daar bent.
BeantwoordenVerwijderen