Sinds ik kinderen heb, stolt het bloed mij in de aderen en breekt het zweet me uit bij het geluid van een loeiende ambulance. Dan ga ik paniekerig na waar al mijn kinderen zijn en blaas het stof van mijn mobieltje om te checken of ik misschien gebeld ben. En het duurt enige tijd voordat mijn ongerustheid weer is wegge-ebt en mijn hartslag weer normaal.
Dan voel ik mee met de persoon voor wie de ambulance wel loeit, en hoop, als iedere moeder, dat die nooit voor mijn kind zal loeien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Gek, als kind woonden we vrij dicht bij een ziekenhuis en hoorden we een tiental ambulances per dag. Ik kijk nooit meer op bij het horen van een sirene, denk er gewoon nooit bij na... maar, inderdaad, hoop ik toch ook dat die nooit voor mijn kinderen zal loeien...
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
O, wat herkenbaar!!
BeantwoordenVerwijderenAls ik weet dat mijn dochter ergens naar opweg is, ze is 11 jaar, en ik hoor een sirene....zucht. En niet geheel zonder reden. Ik woon dan wel in een dorp, een groot dorp wel te verstaan, waar bijna iedereen zijn of haar kind met de auto naar school brengt, zeker met slecht weer, maar eergisteren zijn er toch twee broertjes, waarvan 1 bij haar in de klas zit, aangereden door een meneer met auto die heel veel haast had. Beide kinderen zijn in het ziekenhuis onderzocht en het is gelukkig goed gegaan, alleen 1 fiets in kapot. De meneer in kwestie is wel netjes uit zijn auto gestapt, bekeek EERST zijn auto, toen de fiets en stapte weer keurig in en reed weg! Omwonenden hebben de kinderen geholpen en hun moeder ingelicht.
Dus, ook al fietst mijn dochter zo nu en dan alleen, ik blijf toch gespannen, want haar vertrouw ik wel, maar niet de automobilist...sorry daarvoor automobilsten.
Gelukkig! Ik dacht dat ik enige was die zo was, ik kijk ook altijd gelijk of ik soms gebeld ben. Ik heb het overigens ook als de rest van mijn familie op pad is.
BeantwoordenVerwijderenDit gaat nooit meer over, sterker nog: je krijgt kleinkinderen erbij en dan is eind zoek!
BeantwoordenVerwijderenOma Lize