Het was een plechtig moment: na twaalf jaar heb ik mijn allerlaatste bezoek aan het consultatiebureau afgelegd.
Sinds mijn laatste bezoek was het consultatiebureau niet alweer verhuisd, en zonder enige consternatie vond ik de juiste locatie. Ik bewonderde de vrolijke mintgroene muren, met artistiek aangebrachte blauwe accenten, en de frisse omkleedruimte waar, wonderbaarlijk, helemaal geen poeplucht hing. Piet nam blij huppelend plaats op de weegschaal, en posteerde zich keurig onder het meetlint. Ik begon me steeds minder op mijn gemak te voelen. We moesten weliswaar twee steile trappen op naar boven, en alle ramen stonden uitnodigend open voor kinderen om er uit te vallen, maar het was gewoon te gemakkelijk.
Gelukkig moesten we toen naar de consultatiebureau arts die Piet te klein bevond en constateerde dat Piets ene been minstens 2 cm korter is dan het andere. Bovendien was zijn prestatie op de ogentest uiterst dubieus. En voor net wat extra consternatie raadde ze me aan met Maartje (12) een kinderarts te bezoeken i.v.m. haar lengte. Gewoon voor de consternatie. Dan kunnen we ons buigen over de vraag of we haar al dan niet hormonen zullen toedienen.
Ik slaakte een zucht van verlichting: zo kende ik het consultatiebureau weer.
Vaarwel consultatiebureau.
Ik kon altijd op je rekenen voor een lekkere portie consternatie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mijn mond valt open Nicole!
BeantwoordenVerwijderenLieverd, je krijgt toch geen complex van al die opmerkingen? Het is gewoon barbaars daar in Doetinchem.
Het is al weer een hele tijd geleden dat ik een consultatieburo bezocht, maar ik ging er altijd met plezier heen, juist vanwege de aardige mensen die daar werkten, terwijl mijn kinderen hun problemen hadden ( mijn zoon is geboren met een rugafwijking, genaamd 'Syndroom van Klippel-Feil') en mijn dochter deed nooit haar mond open en werkte niet mee met de ogen en luister test. Maar het was nooit een probleem. Die mensen gaven mij altijd een gerust gevoel. Ik ging er juist graag heen, juist om me te laten bemoedigen, kun je nagaan, wat een verschil!
Als ik jouw verhalen zo lees die gaan over je bezoeken naar het consultatieburo, dan wil ik toch even kwijt dat je je hart moet volgen, want ik vind dat je het heel goed doet, je bent een grappige moeder en je geeft veel structuur, ik ben een fan van je!
Enne, geen hormonen in je meisje laten stoppen hoor! Dan maar wat kleiner.....
Liefs, Tineke
Zijn ze goed in daar he? Pfffff ;-)
BeantwoordenVerwijderenzooo herkenbaar!!! toen menno 3 maanden oud was bedacht de arts van het cb dat hij weleens een hartafwijking kon hebben, hij was namelijk niet aangekomen.ze vergat daarbij dat hij al 2 weken diarree had en er verder geen symptomen waren die op een dergelijke afwijking wijzen. toch door de hormonen en de bezorgheid wist ze haar angst op me over te brengen. ik ging naar huis met de tranen op mijn wangen en de boodschap: hou hem maar goed in de gaten en bel maar als hij blauw aanloopt. ben daarna van arts verandert.
BeantwoordenVerwijderenmenno is nu 2 jaar en kerngezond.
femke