Oeps.

Als moeder wil ik mijn kinderen graag veel zelfvertrouwen meegeven. In dat kader juich ik ze altijd enthousiast toe bij hun activiteiten, onder de motto's 'Beter niet verlegen, dan wel verlegen' en 'Beter teveel, dan te weinig'. Wanstaltige tekeningen, architectonisch onverantwoorde duplobouwsels, verbrande koekjes, gymnastische laagstandjes: ze kunnen allemaal op mijn moederlijke waardering rekenen.

Het is niet vaak dat je als moeder al zo vroeg de vruchten van je opvoeding kunt plukken. In het algemeen is het een kwestie van een lange adem. Maar mijn opvoedingsbeleid 'ter bevordering en stimulering van zelfvertrouwen' werpt nu al zijn vruchten af. Helaas smaken ze wat zuur.

Volgens de experts lijden namelijk zowel Jan als Ot aan Zelfoverschatting. "Makkie", zei Ot tegen de logopedist, "heb je niets moeilijkers?". Waarna hij een score haalde van een vijfjarige, terwijl hij zes is. En Jan trakteerde mij op enthousiaste verhalen over zijn rekenwerk, dat hij altijd als allereerste van de klas af had. Handenwrijvend ging ik naar de rapportbespreking, vol vreugdevolle anticipatie over de verwachte positieve feedback. Helaas wemelde Jans werk van de fouten, veroorzaakt door, jawel, Zelfoverschatting.

Blijkbaar moet ik mijn moederlijke krachten niet onderschatten.