Floris heeft twee dagen vrij

Floris heeft twee dagen vrij genomen, en ik voel iets in mij ontspannen. Een strak gespannen boog die losser wordt: niet alles hoeft van mij te komen gedurende twee dagen.

Maar tegelijkertijd voel ik mijn boog op andere plekken spannen, als Floris uitgebreid in bed blijft liggen, en zich tegen mij aanschurkt. Als hij liefdevol zijn plakkerige voetje tegen de mijne wrijft. Als hij uitgebreid, en hard, zijn muziek draait. Als hij mij liefdevol omhelst terwijl ik de pan met kokend hete aardappels afgiet. Als hij de kinderen toestemming geeft om tv te kijken terwijl de fruithap al is geweest, als zijn wc-bezoek in de gang al te ruiken is.

Die innerlijke boog wordt almaar strakker, en met zorg denk ik aan de tijd dat Floris met pensioen is, en altijd thuis. Dan vind ik mezelf niet zo sympathiek. Dan spant mijn innerlijke boog nog wat strakker bij de gedachte dat ik hem niet genoeg waardeer. Dan buig ik ootmoedig mijn hoofd.

Maar maandag is alles weer gewoon: dan buigt en spant mijn boog op vertrouwde wijze.

Want de boog kan weliswaar niet altijd gespannen zijn, maar soms is vertrouwd buigen zo gek nog niet.