Dol en horendol

De kinderen hebben vakantie. En dat is hartstikke leuk, want is de vakantie niet een uitgelezen kans om de hele dag met je kinderen door te brengen? Juist. En je hebt ze gekregen, dus blijkbaar wilde je ze graag, en daaruit volgt dat je het dan zeker leuk vindt veel tijd met ze door te brengen.

Dus terwijl de kinderen door het huis rennen, 20 keer per seconde op de deurbel drukken, zich eindeloos vervelen, ruzie maken, schreeuwen, rommel maken, chaos veroorzaken, en voortdurend 'Mama' roepen, herinner ik mezelf er aan hoe gezellig het is, zo de hele dag met vijf kinderen. Opgewekt lach ik de dag door, want oh, wat is dit leuk! Vet genieten.

Mijn leven zoals ik dat ken, is opgeschort, maar dat geeft natuurlijk helemaal niks. Bovendien, het huishoudelijke werk gaat natuurlijk wel door, dus serveer ik de fruithappen op de aangewezen tijdstippen, doe de dagelijkse klussen, en omdat het vakantie is doen we Leuke Dingen. Want dat is leuk. Vanochtend zijn we met z'n allen naar de markt gewandeld om lokale folklore op te snuiven, gevolgd door een bezoek aan de bibliotheek. En in de middag gingen we gezellig naar de kapper. En tussendoor is er natuurlijk veel vrije tijd, want dat is leuk voor kinderen. Kunnen ze lekker bijkomen van alle schoolbesognes.

Het probleem is alleen dat ik me eigenlijk voel alsof ik heel erg hard wil gillen. En 's nachts maai ik in mijn slaap wild met mijn armen, en schrik wakker omdat in mijn dromen de deurbel weer gaat, er weer een beker door Piet gemaakte ranja, dus zonder water dus extra kleverig, omvalt. Ik droom dat Piet opnieuw is uitgebroken en tuinen van boze buurmannen verkent, en waar was ook alweer die tuin met die enge vijver?

Elke vakantie opnieuw zie ik mij voor dit mysterie gesteld: hoe kan het toch dat je zielsveel van je kinderen houdt, en ze echt nooit zou willen missen, maar dat ze je in grote vakantie-doses tegelijkertijd horendol maken?

En een nog groter mysterie voor mij, is de vraag wat ik er aan kan doen. Komt het door wat Sue Palmer in Toxic Childhood onze snelle levensstijl noemt, die niet past bij het tempo van een kind? Moet ik gewoon nog meer onthaasten? Of moet ik ze gewoon de hele dag lekker televisie laten kijken en computeren en niet zo moeilijk doen?

Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.
Je zou er horendol van worden.

Maar dan is daar een kinderknuistje in mijn hand. Een wandeling in de lentezon.
En misschien is dat wel het antwoord dat ik zoek..