Schoolprojecten en relaties

Behalve veeleisende Beer Flip die op de meest ongelegen momenten komt logeren kreeg Ot laatst een koffer met leesboeken mee naar huis. Bij het zien van het koffertje herinnerde ik me inderdaad een voorlichtingsbijeenkomst op school waarin de gezelligheid van een dergelijk project werd toegelicht. Ieder kind zou de koffer een nacht meekrijgen, en daarna moest de ouder een gezellig, en bovenal persoonlijk, verslag schrijven van de leeservaring, waarna alle 'voorleesherinneringen' gebundeld zouden worden. Na de bijeenkomst ging ieder zijns weegs, en vergat ik het hele project. Tot op een kwade dag Ot plotseling voor mij stond met in zijn hand een grote felgekleurde koffer. Het was onze beurt.

Nu wil het gelukkige toeval dat ik een man heb, en soms kan je daar als moeder wat taken aan uitbesteden. Dus Floris heeft gezellig uit de koffer voorgelezen, en opgelucht leverde ik het weer in.

Maar 's middags kwam Ot plotseling met een A4-tje thuis met daarop het verzoek een paar vragen te beantwoorden over de genoten leesgezelligheid. Achter de vragen prijkten verwachtingsvolle puntjes waar de liefhebbende ouder zijn ervaringen kon neerpennen. Dat formulier slingerde een aantal dagen door ons huis en verdween toen bijna in de papierbak, waar ik het net op tijd uit redde voor een wisse reis naar de oud papierfabriek. Met fullcolor visioenen van een huilende Ot omdat hij als enige geen verslag kon inleveren snelde ik naar Floris.

"He Floris, je moet nog even over je leeservaringen met Ot schrijven", zei ik, en ik stak hem het formulier toe. Het zou kunnen dat in mijn stem iets van leedvermaak doorklonk.
"Ik moet helemaal niks", zei Floris.
"Zeg dat maar tegen juffrouw Mieke!", antwoordde ik triomfantelijk, en vervolgde "Iedereen moet dat doen. Anders is Ot de enige die geen verslag heeft ingeleverd! Dat kan toch niet!"
Floris keek chagerijnig en een tijdlang slingerde het formulier rond op het aanrecht, waar Floris het had laten liggen, tot het hem behaagde het in te vullen.

Ik lag net behaaglijk op de bank Judging Amy te kijken toen Floris zich zorgvuldig in mijn beeld posteerde met pen en formulier en heel hardop begon na te denken.
"Welk boek heeft u voorgelezen?! Nicole, welk boek heb ik Ot voorlezen?"
"Huh? Hoe moet ik dat weten. Jij hebt het voorgelezen. En ik wil tv kijken."
"Volgens mij ging het over echtscheiding..."
"Hmhm".
"Nou dan vul ik dat maar in." Even heerste er genadige stilte, maar toen ging hij naar de volgende vraag.
"Hoe vond uw kind het boek? Nicole, hoe vond Ot het boek?"
"Ja, dat zul jezelf wel het beste weten toch?"
"Zal ik neerzetten dat hij liever had gehad dat ik Pinkeltje voorlas?"
Ik gaf geen antwoord in de hoop dat zijn ongewenste gedrag zo zou uitdoven. Bij de kinderen werkt het weliswaar niet, maar een vrouw kan hopen.
Hardop schreef Floris "Hij had liever dat ik Pinkeltje voorlas." "Wat vond u zelf van het boek? Nicole, wat vond ik van het boek?"
"Huh? Ik zit tv te kijken!"
"Zal ik zeggen dat ik liever Pinkeltje had voorgelezen?"
"Ja, doe dat maar! En mag ik zeggen dat je enorm stoort?"
"Ja nu nog mooier, jij wou dat ik dit formulier invulde!"
"Ja lekker zeg. Nu is het zeker ook nog mijn schuld dat jij mij steeds stoort."
"Nou ik ben al klaar hoor. Ik ga wel weg als ik teveel ben."

Misschien dat ze in de voorlichtingsbijeenkomst ook wat aandacht kunnen besteden aan de relationele gevolgen van een dergelijk project.