Getomtomiseerd

Met een zeker gevoel van superioriteit heb ik altijd een navigatiesysteem versmaad. Voor mij geen electronische hulpmiddelen: ik vertrouw gewoon op mijn gezonde verstand, een kaart van Nederland of een snel uit het telefoonboek gerukte kaart van Doetinchem. Ik reken altijd een half uur 'verdwaaltijd', ga nog een kwartiertje extra vroeger van huis en zo kom ik altijd overal keurig op tijd aan. Stiekem vind ik mezelf net een duif: die komen immers ook altijd aan! En dat ik volgens Floris dan wel een duif ben die bij aankomst onmiddelijk de nek wordt omgedraaid vanwege een 'te lange reistijd', ach, dat is gewoon Floris weer.

En toen er een boek uitkwam over de tomtomisering van Nederland, oftewel een boek over het feit dat mensen steeds minder zelf kunnen knikte ik wijsgerig. Zie je wel! Als je altijd vertrouwt op je Tomtom en je strandt onverhoeds op een onbewoond eiland, dan kun je helemaal niet meer zelfstandig de weg vinden!

Zo groot is mijn vertrouwen in mijn eigen navigatievermogen dat ik vandaag van huis ging zonder adres en huisnummer om op kraambezoek te gaan bij een vage kennis. Ik wist ongeveer nog waar het was, en vertrouwde erop op het cruciale moment het huis te herkennen. De reis verliep voorspoedig, en ik zei opgewekt tegen Ot en Piet: "Wat is mama toch knap he? Mama kan altijd overal de weg vinden! Mama is net een duif!". Een beetje zelfpromotie kan immers nooit kwaad.

Maar toen reden we plotseling tegen een Werk In Uitvoering op. Achter de wegversperringen en barricades glinsterde, dankzij een forse regenbui, veelbelovend mijn route, maar een venijnig geel bord verwees mij een geheel andere richting uit. Toen gingen mijn gedachten toch even uit naar zo'n handige Tomtom, die je dan gewoon helpt om toch op de plaats van bestemming te komen. Hoewel, dan moet je natuurlijk wel het adres weten.

Om een lange reis kort te maken: ik heb meer van de Achterhoek gezien dan mij lief is, en dat ik uiteindelijk de kennis heb gevonden was niet zozeer te danken aan mijn richtingsgevoel als aan de gigantische ooievaar die voor hun huis prijkte alsmede de dramatisch verregende babykleertjes aan de waslijn.

Het ziet er naar uit dat ik getomtommiseerd ben, zonder een Tomtom. Een tragisch geval van wel de lasten, maar niet de lusten.

Ik denk daarom dat ik voor vaderdag Floris een Tomtom geef.
Als ik de winkel tenminste kan vinden.