Nieuwsbrieven

Soms, als ik er niet om hoef te huilen, moet ik wel lachen om nieuwsbrieven. Zo meldde de laatste nieuwsbrief over de komst van een bibliotheekmedewerkster op school van 13 tot 13.15. Zij gaat dan een verhaal vertellen of zo. Ouders worden daarbij nadrukkelijk uitgenodigd.

Menig moeder, al dan niet met baan, zal zich door dit soort activiteiten voor onverwachte (logistieke) problemen gesteld zien. Maar denk niet dat je zomaar kunt wegblijven! Want, zo meldt de nieuwsbrief: "Wij zouden het erg leuk vinden als u daarbij aanwezig zou zijn." En voor het geval je zo'n moeder bent die dat niet kan schelen, worden de duimschroeven nog iets strakker gezet met de volgende woorden: "Uw kind zal het ook heel fijn vinden." Aargh! Recht in het kwetsbare moederhart.

Nu je als moeder hebt begrepen hoe de zaken liggen, kabbelt de brief vriendelijk verder over de inhoud van het project.

Maar net als je denkt dat het allemaal nog wel meevalt, en je afwezigheid heus niet zal opvallen, eindigt de brief onverwacht ferm met de woorden: "Wij hopen u allemaal te zien op maandag 16 april om 13.00."

Hoewel ik zelf fulltime thuisblijfmoeder ben, voel ik mee met mijn collega-moeders die baan en kind combineren. Met man en macht proberen overheid en traditionele feministes vrouwen de arbeidsmarkt op te jagen door ze kinderopvang door de strot te duwen. Momenteel wordt zelfs groot geschut ingezet om de zgn. moederschapsideologie, oftewel de moederlijke overtuiging dat niemand zo goed voor je kind kan zorgen als jij, onderuit te halen met de kwalijke campagne 'Kinderopvang, dat gun je ieder kind.'

Maar hoe zit het met het onderwijssysteem als belemmering voor een baan?

Misschien moet ik daar eens een nieuwsbrief over schrijven.