Om mij heen verdwijnen jongste, en dus laatste kinderen naar de basisschool. Met gemengde gevoelens zie ik de moeders kinderloos naar huis fietsen, terwijl ik Piet weer op zijn fietsstoeltje hijs. Wacht hen daar rust en kalmte of eenzaamheid en tranen?
Gisteren vertrouwde een onbekende oudere dame in de supermarkt, heur haar hoog opgekuifd in een suikerspinkapsel, mij toe dat toen zij haar jongste naar school had gebracht ze de hele weg naar huis had gehuild. "Maar", voegde ze eraan toe "dan zie je dat zo'n kind het naar de zin heeft, en daar doe je het voor!". En teder glimlachte ze naar Piet en mij.
Gesterkt fietste ik naar huis. Welke leeftijd, baan, nationaliteit of opleiding je ook hebt, moederschap is de grote gelijkmaker.
En ik denk dat ik in september, als ook mijn jongste en dus laatste kind naar de basisschool gaat, ik nog wel eens aan de onbekende witgekuifde dame zal denken!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hoi Nicole!
BeantwoordenVerwijderenMijn jongste is inmiddels 11 jaar, maar ik weet nog heel goed hoe ik genoot van de rust tijdens mijn koffie pauze, wat een ongekend genot was dat. En dan het huishouden!!! Joh, ik kon gewoon door BLIJVEN poetsen, geen 'mama' meer, gewoon boenen en het was klaar.
Nu geniet ik van het gezellig kletsen met haar, het winkelen en het pakken van een terrasje, haar verhalen.
Het is anders druk, niet minder druk!
Zodra ze naar het voortgezetonderwijs gaan staan ze op de gekste tijden op je stoep ( er vielen wat les uren uit ) of je hebt voor een week een buitenlandse gast vanwege een scholieren uitwisselingsproject. Dan hebben ze met een hele horde Italianen, Polen, Zweden enz. een gezellig avondje bij je thuis en 'mogen'wij iets eerder naar bed ;-)
Ik geniet, alles heeft zo zijn voordelen en nadelen en ik merk dat ik gewoon meegroei met hen!
Maar tjonge Nicole, dat Piet straks alweer 4 is, ik weet nog goed hoe je schreef over zijn geboortedag!
Liefs, Tineke