Ich weiss nicht was soll es bedeuten dass ich so traurig bin...

Mijn weekend voor professionele en persoonlijke ontwikkeling was nogal heftig. Zoals je extreme bowling hebt, extreme verbouwingen en extreme make-overs, zo heb je ook extreme voelen, heb ik ontdekt. We moesten voelen, voelen, en als we dan klaar waren met voelen, nog wat meer voelen. Maar ik voelde vooral verlangen hem snel te smeren, en kon alleen maar denken: (met dank aan Floris' Star Trek) "Beam me up Scotty!".

Wie had gedacht dat de mensheid zo'n bult verdriet in zich draagt. Zelden zag ik de uitdrukking 'Het leven is een tranendal, voor je het weet dan ga je al' zo duidelijk verbeeld. Het was dan ook met moeite dat ik het twee dagen droog hield.

Maar op dag drie was ik aan de beurt om Te Werken, en mocht ik op De Stoel. En eenmaal op De Stoel is het slechts een kwestie van tijd voor de tranen je in de ogen schieten. In mijn geval door een combinatie van ellende en gene. En komen de tranen eenmaal los, dan moet je die vooral laten komen, bij voorkeur met oergeluiden. Ook het afrossen van een kussen met een mattenklopper bleek me niet te liggen. En hoewel ik denk dat er zeker waarde zit in deze vorm van therapeutisch werken, is het blijkbaar niet mijn manier. Daarvoor ben ik teveel opgevoed volgens het C1000-motto "Geen Fratsen".

En dat is ongetwijfeld allemaal de schuld van mijn Moeder.

Maar dat is weer een ander therapeutisch weekend: Mommy Bashing.