Lente!

Was ooit de lucht zo blauw, de zon zo geel en het gras zo groen? Het is Lente in Nederland! En het is met tranen in mijn ogen dat ik het Lenteweer begroet. Echter, het zijn geen tranen van ontroering, maar tranen van ergernis en snot. Want in mijn haast naar al die pracht struikelde ik over een valse winterverkoudheid, die zich verdekt had opgesteld in een struik. Met man en macht probeerde ik hem nog af te wenden met grote porties echinaforce en vitamine C, maar tevergeefs. Dus nu struikel ik door de lentedagen met watten in mijn hoofd en het I.Q. van een kiwi, terwijl mijn neus zich lijkt voor te bereiden op de New York marathon.

Ik vergeet alles wat los en vast zit, wil sleutels in mijn tas leggen, en terwijl ik mijn tas pak raak ik die sleutels dan kwijt. Ik draai grote ladingen was die ik vervolgens vergeet, zodat ze de volgende dag zo ruften dat ik ze nog maar een keer draai. Ik laat de buggy in de supermarkt staan en vergeet Ots caesartherapie-oefeningen. Hoewel dat laatste wellicht niets met mijn verkoudheid te maken heeft, want die vergeet ik toch al dagelijks.

Een andere bijkomstigheid van verkoudheid is het verlies van reuk en smaak, maar niet van Lekkere Trek. Dan zit ik 's avonds op de bank te snakken naar snacks, in de trieste wetenschap dat ik net zo goed een kartonnen doos soldaat kan maken. Floris daarentegen juicht dit bijverschijnsel toe, en zet zijn vreugde kracht bij met harde windsalvo's, onder het motto: "Je ruikt het toch niet! Dus waar maak je je druk om."

Maar was ooit de lucht zo blauw, de zon zo geel en het gras zo groen? Zelfs met snot en tranen.

Het is Lente!