In Cyberspace kom ik veel intelligenter over dan In Real Life. Ik ben dan ook dolgelukkig met de uitvinding van email. Daar heb je tenminste rustig de tijd om na te denken wat je zult zeggen, de puntjes letterlijk en figuurlijk op de i te zetten, kortom een weloverwogen en erudiete monoloog neer te typen.
Tot die tijd moest ik het doen met telefoongesprekken. En ik ben niet sterk in telefoongesprekken. Moeizaam baan ik mij een weg door een conversatie en maak in het algemeen een indruk van Nitwit. Mijn persoonlijk dieptepunt was toen ik op een kwade dag de telefoon opnam met "Lieve Heer, dank voor dit lekkere eten, amen.", waarna ik geschrokken de telefoon op de haak gooide toen ik besefte dat ik niet met De Heer-van-boven sprak maar met Henk-van-de-overkant.
En het is met kromme tenen dat ik denk aan mijn conversatie met iemand die het verkeerde nummer had gedraaid, maar dat niet door had. Ik op mijn beurt, wilde niet zo lomp zijn te zeggen dat ik geen idee had met wie ik sprak. Dus deed ik alsof ik dolblij was hem weer te spreken, in de hoop dat mijn kwartje snel zou vallen. Zo spraken wij een kwartier lang over wereldproblematiek, het weer in Nederland en ons persoonlijk wel en wee, terwijl ik naarstig mijn mentale adressenboek doorbladerde in de hoop deze persoon daar te vinden. Onvermijdelijk bleek toen dat ik deze persoon niet zozeer vergeten was, als nooit had leren kennen.
Dat zijn zaken die je met email niet overkomen.
Dus Lieve Heer, dank voor email, amen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Zo had ik een keer een heel gesprek met een man waarvan ik dacht dat het mijn schat was. Hij had dezelfde naam en dezelfde stem.Gelukkig ook een net karakter want toen ik steeds zei"Ja schat nee schat toen onderbrak hij mij. Mevrouw ik vind u ook wel aardig maar ik ben niet u schat...Gr. Mir
BeantwoordenVerwijderenIk vind je best intelligent overkomen ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk moet in mijn nieuwe baan ook veel mensen bellen. Mensen die ik niet ken en die mij niet kennen. Nee, ik val geen mensen lastig tijdens het avondeten met vervelende enquetes, maar ik vraag heel keurig of interesse hebben in een leuke baan en of ze op sollicitatiegesprek willen komen. Dus eigenlijk zou het een makkie moeten zijn, want ik breng goed nieuws! Maar toch.... het zweet staat me iedere keer weer in mijn bilnaad, omdat ik bang ben dat ik ongelegen bel (dat komt waarschijnlijk omdat ik zelf een hekel heb aan telefoneren) maar vooral omdat mijn collega's in de zelfde kamer zitten en ik als de dood ben domme vragen te stellen of stomme dingen te zeggen. En dat komt mijn zekerheid niet ten goede. Mailen vind ik ook veel prettiger, maar in mijn werk willen ze direct contact, dus: BELLEN MET DIE HANDEL! Misschien ga ook maar es kijken of ik het nummer van onze lieve Heer kan vinden; kan ik meteen vragen om een beetje meer zelfvertrouwen tijdens mijn inwerkperiode!
BeantwoordenVerwijderenNatascha