Huwelijksgeluk

In het kader van Teuntjes verjaardag gingen we bij hoge uitzondering ergens pannenkoeken eten, i.p.v. ze zelf te bakken. De kinderen gedroegen zich voorbeeldig: is het niet wrang dat als kinderen zich goed gedragen je geen kind aan ze hebt?

Dit betekende dat Floris en ik alle tijd voor elkaar hadden. En saaaaai dat het was. Floris keek glazig in de verte, nuttigde zo nu en dan wat uit zijn neus, en was in het algemeen overal met zijn gedachten, behalve bij mij. Verlangend dacht ik aan al die romantische comedy's waarin de hoofdrolspeelsters geanimeerde conversaties voeren. Waarom hebben wij dat niet?

Al mijn conversationele ballen vielen zielig aan aan Floris' kant van de tafel op de grond, zonder dat Floris enige zichtbare moeite deed er een terug te slaan. Op een gegeven moment waren mijn ballen op, en zaten we zwijgend aan tafel.

Ik deed nog een poging tot contact in de vorm van ruzie:
"Zeg dan eens wat!",
"Ja, wat dan!",
"Ja weet ik veel, iets leuks. Ik heb al een heleboel gezegd, jij kunt ook wel eens wat zeggen!"
"Ja, wat dan!"
Maar die conversatie hebben we al zo vaak gespeeld, dat gaat ook vervelen.

Toen arriveerden genadig mijn eenzame pannenkoek, Floris' uitsmijter en de patat van de kinderen, want ze houden niet van pannenkoeken. Toen werd het toch nog gezellig, dankzij de kinderen.

Dat belooft wat als de kinderen later het huis uit zijn, maar blijkbaar niet veel conversatie.