Het dappere Thuisblijfmoedertje was moe en der dagen zat. Haar dagen regen zich aan elkaar als de wanstaltige brooddeegkralen van haar kinderen.
's Ochtends als ze wakker werd richtte het dappere Thuisblijfmoedertje mismoedig haar ogen naar het oosten, vanwaar het kindergekrijs haar al tegemoet kwam. Zuchtend hees ze zich dan uit haar bed en begon aan haar dagelijkse taken. Na de ochtend kwam dan de middag, en onvermijdelijk de avond, omdat een dag nou eenmaal zo in elkaar zit.
En als ze even alleen was zong ze zachtjes voor zich uit "'k Weet niet wat er is, maar er is iets mis..." Dan keek ze door haar ramen, en vroeg zich af of het nou alweer mistig was of dat ze toch haar ramen maar eens moest zemen.
Het dappere Thuisblijfmoedertje was haar weg kwijt. Ooit was ze begonnen met een enorme voorraad liefde die ze kwistig uitdeelde aan al haar kinderen. Zelfverzekerd liep ze door Moederland in de veilige wetenschap dat ze wist waar ze naar toe ging en wat ze deed. Maar toen de kinderen ouder werden, raakte het dappere Thuisblijfmoedertje langzaam maar zeker haar weg kwijt. Steeds vaker struikelde ze, weifelde en twijfelde over de juiste richting en verdwaalde uiteindelijk hopeloos.
Eenzaam en alleen banjerde ze door Moederland. "Kan dan niemand mij helpen mijn weg te vinden?" schreeuwde ze woedend en schopte tegen een boom om haar woorden kracht bij te zetten. Toen plengde ze wat hete tranen van pijn, want bomen zijn hard, en stortte zich ter aarde. "Nu ben ik het echt zat!", zei ze tegen niemand in het bijzonder. "Genoeg is genoeg", voegde ze er nog aan toe. En omdat er toch niemand was die het kon horen, slaakte ze enkele onwelluidende vloeken. Daarna voelde het dappere Thuisblijfmoedertje zich wonderlijk rustig, ja bijna sereen.
En toen ze thuiskwam liet ze haar jongste rustig in 2 verschillende sandalen lopen ook al vroor het dat het kraakte. En ook zei ze niets toen haar jongste zoon met een paardestaart naar school wilde.
Het dappere Thuisblijfmoedertje had een stukje van haar weg teruggevonden. En ze wist weliswaar niet of het de goede was, maar het was in ieder geval de hare.
En soms is dat de enige juiste.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hoi Nicole,
BeantwoordenVerwijderenJe klinkt de laatste tijd niet Ok... Zou je eens counseling voor jezelf willen overwegen?
Voordat je ècht de weg kwijt bent, en misschien meer dan je lief is verliest?
Mijn motto is: 'Good things don't come easy'. Een goed leven met je hub en kids zijn de moeite waard om voor te worstelen, maar af en toe een kan een goed advies wonderen doen. (ook voor een counseler)
Lisa