Geluk. Dichterbij dan je denkt

Op weg naar de maandelijkse lunch met mijn twee zusjes, die we 1 keer per jaar hebben, werd ik plotsklaps overvallen door een diep gevoel van heimwee naar het tumult dat ik zojuist achter me had gelaten.

En eenmaal aangekomen in de metropool Arnhem kreeg ik duizelige vlekken voor mijn ogen en raasde mijn hart naar mijn keel. Paniekerig vroeg ik me af of ambulances ook in het voetgangersgebied mogen parkeren en wat ik ook alweer in mijn testament heb gezet. "Meid", zei ik tegen mezelf "je hebt waarschijnlijk gewoon een heel klein beetje een paniekaanval of zo, maar geen paniek! Haal gewoon een paar keer diep adem en dan komt alles weer goed." Eenmaal in de schoot van mijn zussen voelde ik me stukken beter en verscheurde tersluiks mijn snel neergepende afscheidsbrief aan Floris en de kinderen.

Maar het was met groot genoegen dat ik op de terugreis het malse groene gras van de Achterhoekse weilanden weer mocht begroeten. En diep in mij welde op, een lied uit mijn kindertijd:

"Hier in ons mooie Gelderland ligt Halle fier maar klein,
omgeven door een groene rand,
dehe Nijman en de hei.
En wie er is geboooooren
vergeet ons Halle nooit,
de weiden, 't vee, 't koren dehe boer die maait en hooit,
de weiden, 't vee, 't kooooooren, de boer die maait en hooit.

Vol kinderlijke overtuiging dat er geen mooier plekje op aarde was galmde ik dit chauvinistische lied uit volle borst mee met de plaatselijke fanfare.

Eenmaal thuis begroette ik dan ook blijmoedig mijn gezin en thuis.

Soms is het geluk heel dichtbij, en hoef je alleen maar een paar uur weg te gaan om dat weer te beseffen. En de opluchting dat je laatste uurtje toch nog niet heeft geslagen helpt natuurlijk ook.