Did you ever know that you're my hero?

Ik heb mijn mannen graag enigszins gebutst en gehavend, van het type Held met ruwe bolster en blanke pit. Voor mij geen babyfaces als Leonardo DiCaprio, of een overduidelijk knap gezicht als Tom Cruise. Nee, doe mij maar The Beast uit Beauty and the Beast.

Het begon allemaal met de Bouquetreeks, waarin breedkakige mannen met vierkante schouders nonchalant hun whisky-on-the-rocks dronken terwijl ze de ene na de andere vrouw gebruikten en weggooiden als goedkope Aldi-tissues. Dat was helemaal prima, want ooit waren deze mannen ernstig gekwetst! Meestal door hun Moeder, die daarmee de dubieuze eer kreeg verantwoordelijk te zijn voor al zijn liefdesslachtoffers.

Slechts een heel bijzondere vrouw kon de muur van ijs rond zijn hart doen smelten: de Heldin van het boek. Met rode oortjes las ik hoe Breedkakige Man en Heldin hun Bouquetreeksdans uitvoerden: bij elkaar, uit elkaar, bij elkaar, uit elkaar, en tenslotte als afsluiting: bij elkaar.

Hoopvol ging ik door het leven, op zoek naar mijn breekkakige man wiens hart ik kon doen smelten. Mijn liefde zou hem ontdooien, mijn bijziende blikken zouden hem zijn valse moeder doen vergeten. Mijn gezonde Achterhoekse wangen zouden hem in vervoering brengen, mijn Achterhoekse accent zou hem doen denken aan schitterende symfonieen, en mijn prikkerige gepermanente tressen zouden zijn brede kaken strelen.

En toen ontmoette ik Floris. Type blanke bolster, blanke pit. Hij dronk geen whisky on the rocks maar kersenlikeur, en zijn moeder had hem nooit beschadigd. Maar Floris geeft binnenkort een kinderfeestje voor Ot, terwijl ik er niet ben.

Dat is pas echt een held.

Een held op Birkenstocks.