Oerend Hard Hardlopen

Als je gaat hardlopen krijg je te maken met mannen die je nafluiten, mannen die roepen 'Hee, kun je niet harder?!', mannen die het leuk vinden om naast je te komen fietsen, mannen die opmerkingen maken over 'deinende borsten' en Honden. Het is met afgrijzen dat ik ze in het landschap zie verschijnen.

Zo ook vandaag. Ik zag die grote herdershond in de verte al staan, en voelde mijn angstzweet uitbreken. Dat is meteen al fout, want honden schijnen angst te kunnen ruiken. En bij die gedachte scheidt ik dan nog wat extra angstzweet af. Nonchalant stuiterde ik langs de grote herdershond en lachte, in een poging onschuld uit te stralen, zoveel mogelijk tanden bloot. Maar wellicht dacht de hond dat ik naar hem gromde, want hij sprong wild blaffend op mij af.

Volgens mij denken die honden dat, omdat je rent, je blijkbaar wat op je kerfstok hebt. Of misschien denken ze gewoon "Oh leuk, een speelkameraadje", komen naar je toe, ruiken je angstzweet en komen alsnog tot de conclusie dat je blijkbaar wat op je kerfstok hebt.

Terwijl die snerthond mij belaagde, en mijn hele leven aan me voorbij flitste, herinnerde ik me net op tijd de Achterhoekse bezwering tegen blaffende honden die bijten. Met maar een kleine trilling van angst riep ik ferm: "Noar Huus!!!", en mompelde er binnensmonds in hooghollands achteraan "Pokkehond!". Ik zag de hond met nieuw respect naar me kijken en denken: Ah, een Achterhoekse! dat is dan in orde, en hij staakte zijn wild geraas.

Nog kilometers lang rende ik met wildkloppend hart van de doorstane angst.

Maar zelden liep ik zo 'oerend hard'.