Moederlijke koopkracht

Vandaag heb ik maar liefst even 120 euro verdiend. Toegegeven, ik moest er wel eerst 60 euro voor uitgeven, maar zegt niet het spreekwoord: de kosten gaan voor de baat? Juist! En dit keer gingen de kosten voor een paar hippe en verantwoorde schoenen voor Jan en laarzen voor Teuntje. Gekocht in een winkel waarvoor ik normaal altijd even een kruis sla, vanwege de duivels hoge prijzen, maar waar ik nu werd binnengelokt door de belofte van hoge kortingen.

Ik ben bijzonder tevreden. Er gaat niets boven het gevoel van voldoening van een koopje, en de geruststellende wetenschap dat mijn kinderen verantwoord schoeisel dragen.

Van al mijn moederlijke taken is de taak mijn kinderen in goede kleding en schoeisel te steken 1 van mijn favorieten. Het is een vrijbrief om geld te spenderen. Dan gooi ik mijn handen in de lucht, kijk kwijnend en verzucht tegen Floris: " Ik kan ze toch moeilijk op blote voeten naar school laten gaan!". Met nauw verholen vreugde spoed ik mij dan naar De Stad. Mijn concessie aan ons budget zijn de winkels die ik bezoek, namelijk de Wibra en Zeeman, door kwade tongen ook wel Zebra genoemd.

Maar twee keer per jaar, als er 70% kortingen worden vergeven, met 50% extra kassakorting, dan sla ik mijn moederlijke slag. Dan werk ik mij een slag in de rondte om de kinderen 'er netjes te laten uitzien'.

En zelden deed ik een moederlijke taak met meer liefde en vreugde.